به گزارش خبرنگار مهر، شاید این روزها انتخاب مدیر در محل وزارت ورزش و با نظر مستقیم وزیر یا معاونان وزیر کاملا عادی شده باشد اما روزگاری بود که اعضای هیات مدیره‌ها خودشان مدیر عامل را انتخاب می کردند و نهایتا با وزیر یا رئیس سازمان تربیت بدنی آن را چک می‌کردند.
این روزها اما یکی از مهمترین دلایل سرگشتگی مدیریتی باشگاه‌ها و بعضا فدراسیون های ورزشی این است که سرپرست ها، روسای فدراسیون ها و مدیران عامل با نظر شخصی انتخاب می شوند و هیات مدیره ها معمولا نظاره کننده اتفاقات هستند و پیرو تصمیم های دیگران.
این همه درحالی است که اعضای هیات مدیره باشگاه ها باید در همه فراز و نشیب های سال های پرفشار باشگاه‌ها کنار مدیرعامل باشند و در تعریف وظایف آنها باید گفت این اعضا دور نمای کل سیستم را مصوب می‌کنند.
حال تصور کنید که این‌ها که قرار است دورنما را مصوب کنند نقشی در انتخاب مدیر عاملی که قرار است دور نما را بسازد نداشته باشند! در این صورت آیا موفق خواهند شد؟
در بسیاری از موارد که این دخالت ها تا جایی جلو می رود که اصلا مدیر عامل انتخاب نمی‌شود و وزیر یا معاونش یک سرپرست می‌گذارند و حتی نظر اعضای هیات مدیره را هم نمی‌پرسند.
اینگونه است که تصمیم ها با ایده پردازی های یک نفر جلو می رود و جلوی اندیشه‌های متفاوت گرفته می‌شود. استقلال و پرسپولیس سال‌هاست که جام نیاورده‌اند و از بزرگی خود فاصله گرفته‌اند که به نظر می‌رسد یکی از مهمترین دلایلش همین مسئله باشد.
روزی روزگاری در استقلال مدیران بزرگی مثل آقا محمدی، میرولد و ... تصمیم سازی می کردند و طی هفت سال گذرشان اصلا به سازمان تربیت بدنی نیفتاد. در آنسو هم پرسپولیس با مدیرانی مثل محلوجی سند می‌خورد و کسی با سازمان تربیت بدنی کاری نداشت امروز اما هیات مدیره ها عملا به قول ناصر حجازی فقید چلو کباب می‌خورند و برای تصمیم گیری نه در محل باشگاه که در وزارت ورزش دور هم جمع می‌شوند.
نظر شما